การเดินทางขึ้นวัดทักซังมี 2 วิธี คือ ใช้บริการม้า และเดินขึ้นด้วยกำลังของตัวเอง ตอนนั้นฉันผู้ไม่เคยออกกำลังกาย ไม่ได้เตรียมตัวมาเดินระยะทางไกลขนาดนี้ แถมต้องขึ้นเขาด้วย เลยเลือกอย่างแรก แม้จะไปได้แค่ครึ่งทางก็ยังดี ซึ่งไกด์มีข้อแนะนำว่า ระหว่างนั่งบนหลังม้าอย่าโอนเอนโยกตัวไปมาหรือทำอะไรให้ม้าตกใจ เพราะข้างทางซ้ายขวาที่เป็นทางเดินของม้านั้นไม่มีอะไรกั้นเลย ถ้าพลาดคือตกเหว แต่ไกด์อุตส่าห์ให้กำลังใจว่าไม่ค่อยเคยมีใครตกหรอก ฉันเลยบอกตัวเองว่าข้าพเจ้าจะเชื่อฟังคำแนะนำอย่างเคร่งครัด การขี่ม้าเลยเหนื่อยกว่าปกติ เพราะเราเครียดและลุ้นตลอดทางไม่ให้ม้าไต่ไปชิดขอบหน้าผามากเกินไป เรียกว่าลุ้นจนลืมมองทิวทัศน์ข้างทางไปเลย ได้มามองไปรอบๆ ให้ชื่นใจหายเกร็งก็เมื่อมาถึงคาเฟทีเรียที่เป็นจุดพักครึ่งทางของการเดินทาง จากระเบียงที่นั่งพักเมื่อแหงนมองขึ้นไปเราจะเห็นทักซังเด่นอยู่บนชะง่อนผาข้างหน้า ดูแล้วน่าจะอีกไม่ไกล เลยทำให้พอมีกำลังใจเดินต่อไปหลังจากที่ม้าไปส่งเราได้อีกนิดเดียว

ตอนแรกเราใส่เสื้อกันหนาวกันมาเต็มที่ (เดือนมกราคม) พอเริ่มเดินโดยมีไม้เท้าช่วยพยุง หลายคนค่อยๆ ถอดบางชิ้นออก เพราะระหว่างที่ขี่ม้าเราเจอกับแสงแดดที่ร้อนแรงแบบใกล้ชิด ทำให้รู้สึกอุ่นจนร้อนเมื่อออกมาอยู่กลางแดด แต่พอเข้าไปใต้ร่มเงาของต้นไม้หรือภูเขาก็กลับหนาวขึ้นมาทันที ฉันเตรียมแต่เครื่องป้องกันความหนาว แต่ลืมนึกถึงแสงแดดซึ่งขอย้ำว่า...แรงมาก โชคดีที่มีผ้าพันคอพอมาช่วยป้องกันได้บ้าง

คณะของเราทยอยตามกันขึ้นไปจนถึงทักซัง แต่ละคนได้รับประสบการณ์ที่ไม่ต่างกันนัก คือ สู้ไม่ถอย ไหนๆ ก็มาเกินกว่าครึ่งทางแล้ว เดินขึ้นลงเขาอีกพักหนึ่ง เหนื่อยก็พัก ไม่ช้าไม่นานก็ถึงชะง่อนผาที่เป็นจุดหมาย สิ่งที่ประทับใจคือ ระหว่างทางเพื่อนร่วมทางช่วยดูแลห่วงใยกัน ให้กำลังใจกันอย่างดี

จากจุดสูงสุดที่เราไปถึงนั้น เมื่อมองลงไปยังเบื้องล่างจะรู้สึกได้ถึงความยิ่งใหญ่ของศรัทธาที่สร้างวัดแห่งนี้ขึ้นมา ความเหน็ดเหนื่อยมลายหายไปทันทีที่ได้ยืนนิ่งๆ มองไปรอบตัว บนเขาทักซังมีวัดหลายแห่งให้เราได้ชมความสวยงามของสถาปัตยกรรมและศิลปะที่อยู่ภายในวัด น่าเสียดายที่วัดทุกแห่งในประเทศภูฏานไม่อนุญาตให้ถ่ายรูปภายในวัด แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าอยากรู้ว่าข้างในมีอะไรน่าชมแค่ไหนก็ต้องมาเห็นด้วยตา...ด้วยใจที่ศรัทธาของตัวเอง

เราใช้เวลาชมวัดพร้อมกับพักกันจนขากลับมามีกำลังวังขาขึ้นแล้ว ก็ถึงเวลาลงจากเขา ขอบอกว่าขาขึ้นที่ว่ายาก ขาลงมากลับเหนื่อยกว่าอีกเยอะ ตอนนี้ทำให้คิดได้ว่ารองเท้าสำหรับเดินมีส่วนสำคัญมาก เพราะถ้าเป็นรองเท้าผ้าใบธรรมดาจะลื่นง่าย ทำให้เดินลำบาก ต้องเกร็งเท้าให้ยึดเกาะพื้น โดยเฉพาะช่วงที่เป็นทางลาดลง เราจึงเห็นคนลื่นคะมำไถลลงมาหลายคน